άνεργη επί 25 έτη σύζυγος μου θα έπρεπε να προσκομίσω την φορολογική μου δήλωση όπου θα φαίνονταν ότι δεν έπιασε δουλειά. Μου ήρθε να βάλω τα γέλια γιατί στην δύνη της ανεργίας που μαστίζει την πατρίδα μας είναι εντελώς απίθανο να βρει εργασία μία άνεργη πενηνταπεντάχρονη και μάλιστα στην Θεσσαλονίκη. Κανονισμοί λειτουργίας είναι είπα από μέσα μου και γύρισα πίσω στο σπίτι μου για να πάρω το εκκαθαριστικό.
Ξαναγύρισα στον ΟΑΕΕ που ευτυχώς δεν είχε καθόλου κόσμο και πήγα πάλι στην ίδια υπάλληλο για να με εξυπηρετήσει. - Θα περάσετε απέναντι μου είπε και πάλι η ευγενική κυρία όπερ και έπραξα. Στην απέναντι πλευρά είδα ένα νεαρό ζευγάρι που εξυπηρετούνταν από μία άλλη υπάλληλο η οποία βρίσκονταν καθισμένη πίσω από ένα ψηλό και μακρύ πάγκο . Ευτυχώς σκέφτηκα θα ξεμπλέξω γρήγορα και θα προλάβω τις τράπεζες. Στάθηκα δίπλα στο ζευγάρι και ακούμπησα τον φάκελο με τα σχετικά του ΟΑΕΕ πάνω στον πάγκο λόγω του χρόνιου προβλήματος στη μέση μου και βυθίστηκα στις σκέψεις μου για το πώς θα τα φέρω βόλτα όντας ο μοναδικός εργαζόμενος σε πενταμελή οικογένεια. Πάνω που έκανα λογαριασμούς με το μυαλό μου, τις σκέψεις μου διέκοψε η επιτακτική φωνή της υπαλλήλου η οποία με αγριοκοίταξε λέγοντας μου.
- Μπορείτε κύριε να περιμένετε στη σειρά σας ,γιατί δεν μπορώ να εργαστώ;
Κοίταξα πίσω μου έκπληκτος ,δεξιά και αριστερά μήπως έκανα λάθος και υπήρχε κάποια <<ουρά>> αλλά το κτίριο ήταν άδειο.
-Σε εμένα μιλάτε της είπα γεμάτος απορία μη δυνάμενος να καταλάβω το τι συνέβαινε.
-Ναι σε σας, μπείτε στη γραμμή πίσω ακριβώς από τον προηγούμενο γιατί με ενοχλείτε εκεί που στέκεστε στο πλάι διότι με βλέπετε και δεν μπορώ να δουλέψω, μου απάντησε ξινίζοντας. Έμεινα εμβρόντητος! Το νεαρό ζευγάρι κοιτούσε ο ένας τον άλλον με απορία και με ένα ελαφρό μειδίαμα. Μνήσθητι μου κύριε είπα από μέσα μου…… άλλο πάλι και τούτο. Έχουμε τα προβλήματα μας ..έχουμε και τις παραξενιές του καθενός. Ζήτησα συγνώμη και στοιχήθηκα πίσω από το ζευγάρι έτσι ώστε να μην υπάρχει οπτική επαφή. Αισθάνθηκα ότι γύριζα σαράντα χρόνια πίσω, τότε που κάποιοι φανατικοί στις δημόσιες υπηρεσίες μας συμπεριφέρονταν σαν τριτοκοσμικούς και μας είχαν ώρες στημένους στις ουρές και αν τολμούσες να διαμαρτυρηθείς σε αρπάζανε από τα μούτρα. Θυμήθηκα το στοιχηθείτε στο στρατό. Θυμήθηκα ότι εγώ ο βλάκας μέχρι και σε πορεία συμμετείχα για να υποστηρίξω τα συμφέροντα τους. Ξαφνικά το μυαλό μου γύρισε. Από που με έδιωχνε, από το τσιφλίκι που παππού της; Με ποιο δικαίωμα μου μιλούσε σε αυτό τον τόνο και μ αυτό τον τρόπο!
-Πάντως αυτό που κάνετε δεν είναι καθόλου ευγενικό ψέλλισα.
- Αυτό που σας είπα μου ανταπάντησε εκνευρισμένη η υπάλληλος κοιτώντας με άγρια.
- Είστε αγενέστατη της ανταπάντησα ,δεν θα στεναχωρηθώ πλέον εάν κάποιοι σαν κι εσάς παραμένουν κολλημένοι στο παρελθόν και χάσουν τη δουλειά τους.
-Ας με απολύσουν μου απάντησε εκτροχιασμένη η υπάλληλος.
Σκέφτηκα τα παιδιά του κόσμου με τόσα πτυχία με μόρφωση με ευγένεια που είναι άνεργα και παρακαλάνε για οποιαδήποτε εργασία και αισθάνθηκα κάτι να με πνίγει.
Από μέσα από το γραφείο του ο προϊστάμενος παρακολουθούσε δίχως να επεμβαίνει. Κατάλαβα ότι δεν θα έβγαζα άκρη με την κυρία <<καβαλημένο καλάμι>> και έδωσα τόπο στην οργή τσαλαπατώντας τον εγωισμό μου.
Δεν ξέρω εάν έφταιγα ή όχι ,τα συμπεράσματα δικά σας ,αλλά θα πρέπει επί τέλους κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι να καταλάβουν ότι ο κόσμος κουβαλάει χίλια δυο προβλήματα και έφτασε πλέον στα όρια του και θα πρέπει να μιλάνε τουλάχιστον με την στοιχειώδη ευγένεια γιατί η υπομονή έχει τα όρια της.
Τελικά εξυπηρετήθηκα από έναν άλλο ευγενικότατο κύριο, έβγαλα από την τσέπη μου το ζαντάκ και άφησα πίσω μου τον ΟΑΕΕ βυθισμένος στις σκέψεις μου. Μήπως φταίμε και όλοι εμείς οι υπόλοιποι που επιτρέπουμε τέτοιες συμπεριφορές;