Παραμονή σήμερα της Εθνικής μας εορτής και προτελευταία εργάσιμη ημέρα του μήνα. Είπα κι εγώ να μην αφήσω τελευταία μέρα την Δευτέρα για να πληρώσω την δεύτερη δόση του <<κεφαλικού φόρου>> γιατί στην εφορία Καλαμαριάς
θα γίνονταν χαμός και θα έχανα το μεροκάματο. Δεν είναι καιρός για τέτοιες οικονομικές απώλειες είπα από μέσα μου και ξεκίνησα για την εφορία.
Ανοίγοντας την πόρτα του ισογείου γύρισα πίσω τριάντα χρόνια βλέποντας μπροστά από κάθε γραφείο κοσμοπλημμύρα. Μη γνωρίζοντας σε ποια σειρά να περιμένω έκανα μία προσπάθεια να πλησιάσω έναν υπάλληλο που δεν εξυπηρετούσε κανέναν εκείνη την στιγμή για να τον ρωτήσω.
-Περιμένετε στην ουρά σας κύριε ,ακούστηκε κάποια φωνή από την μεσαία σειρά. Ουρά;Είχα χρόνια ν ακούσω αυτή τη λέξη. Ασυναίσθητα χαμογέλασα. Άκου ουρά!!!
-Να ρωτήσω θέλω τον κύριο ,πού να περιμένω, απάντησα ευγενικά.
-Κι εμείς για να ρωτήσουμε είμαστε, πετάχτηκε μια συμπαθητική καλοντυμένη κυρία από την μεσαία ουρά.
-Δεν είναι πράγματα αυτά, ακούστηκε ένας νεαρός, να μην υπάρχει κάποιος για πληροφορίες. Μία ώρα περίμενα σε λάθος ουρά. Σε ποια χώρα ζούμε ..στην Ουγκάντα!!!!
Τελικά με εξυπηρέτησε ένας κύριος(μάλλον λογιστής) πού περίμενε και αυτός στέλνοντας με στην πρώτη σειρά.
Περιμένοντας , άκουγα υποχρεωτικά την συζήτηση των δύο μπροστινών μου να συζητούν για το πώς δεν θέλουν κάποιοι κρατούντες να μπουν σε τάξη οι δημόσιες υπηρεσίες με τόσα μέσα που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες ,ταλαιπωρώντας ακόμα και σήμερα με το χαρτομάνι και την γραφειοκρατία τους πολίτες.
Ο ένας μάλιστα που έζησε για αρκετά χρόνια στο εξωτερικό περιέγραφε το εκεί σύστημα με πολύ καλά λόγια, ανάβοντας <<φωτιές>>.
Άρχισαν να παίρνουν τον λόγο οι παππούδες και να βγάζουν χολή για την κυβέρνηση ,για την αντιπολίτευση για τον Πάγκαλο, την Μέρκελ, το ΔΝΤ, τον Γιωργάκη ,τον πήσιο ,τον δείξιο….
-Δεν φτάνει που μας τα παίρνουνε με το έτσι θέλω, με απειλές και εκβιασμούς, μας στήνουν και σαν τα πρόβατα σε ουρές με τις ώρες σα δεν ντρέπονται οι αχαΐρευτοι, ακούστηκε μία κυρία τσιρίζοντας.
Σε λίγο έγινε χαμός. Άλος έβριζε τη βουλή και τους βουλευτές ,άλλος έλεγε να βάλουν και άλλα ταμεία, άλλος τα είχε με τους δημοσίους υπαλλήλους ,ο πίσω με τον μπροστά που ήλθε τελευταίος και του έφαγε τη σειρά, η γιαγιά φώναζε το γνωστό δεν τα φάγαμε μαζί και ένας ταλαίπωρος λαχειοπώλης που παρείσφρησε προσπαθούσε να πουλήσει λαϊκά λαχεία.
Η κατάσταση ήταν για γέλια και για κλάματα.
Μπορώ να πω την κακιούλα μου, εγώ το διασκέδαζα κρατώντας την ψυχραιμία μου ,γιατί περνούσε ποιο άνετα η ώρα. Κάποιοι όμως μεγαλύτεροι σε ηλικία πραγματικά είχαν πρόβλημα ,άλλος με την μέση και άλλος με τα πόδια και δεν το διασκέδαζαν καθόλου αν αναλογιστεί κανείς ότι πλήρωναν από το υστέρημα τους το χαράτσι.
Τελικά θα τρελάνουν τον κόσμο σκέφτηκα αν και κάποιοι ήδη τα έχουν χάσει τελείως.
Εγώ πάντως βράχος! Έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν θα με χαλάει από εδώ και μπρός τίποτα και δεν θα εκνευρίζομαι με κανένα. Τι σόι εκπαίδευση έκανα τόσα χρόνια.
Έτσι και έγινε ,ήλθε τελικά η σειρά μου ,εξυπηρετήθηκα, πλήρωσα το χαρατσάκι μου και χαμογελαστός χαιρέτισα τους πίσω από εμένα και πήγα στο καλό ή έτσι νόμιζα.
Φτάνοντας στην Πλατεία Ύδρας δεν υπήρχε πάρκινγκ ούτε για δείγμα. Αφού έκανα τέσσερις φορές τον γύρο της Κρήνης τελικά το στρίμωξα δίπλα στη μπουγάτσα.
Πέρασα απέναντι στη στάση και περίμενα λόγω των διερχομένων αυτοκινήτων να περάσω τον δρόμο της Πλατείας προς την Σμύρνης με κατεύθυνση προς την τράπεζα Πειραιώς.
Πέρασε ένα ,δύο ,πέντε, δέκα αυτοκίνητα, ούτε Τσιμισκή να ήμασταν ,περιμένοντας μάταια έναν ευγενικό πολιτισμένο οδηγό να σταματήσει για μερικά δευτερόλεπτα επιτρέποντας μου να περάσω.
Είπα να κάνω την κίνηση μου αλλά ο οδηγός της μαύρης Mercedes με μια γκριμάτσα ευγενικής αγένειας πάτησε γκάζι και πέρασε από μπροστά μου βιαστικά εμποδίζοντας με.
Ανοίγω ελαφρώς εκνευρισμένος τα χέρια μου σε έκταση μουρμουρίζοντας για τον πολιτισμό ορισμένων που δεν νοούν να καταλάβουν ότι θα πρέπει να σέβονται τα δικαιώματα των πεζών. Βλέποντας το επόμενο αυτοκίνητο αρκετά μακριά κάνω άλλη μια ύστατη προσπάθεια. Ο μεσήλικας οδηγός βλέποντας με κάνει σινιάλο με τα φώτα και εγώ έχοντας την αίσθηση ότι είναι ο σωστός ό ευγενικός οδηγός ξεκινώ να περάσω απέναντι.Τον έκρινα λάθος. Ο οδηγός πατάει και αυτός νευριασμένα το γκάζι για να με εμποδίσει και ίσα ίσα που πρόλαβε και φρενάρισε και δεν είχαμε τραυματισμούς .Γύρισα και τον κοίταξα απορημένος και πρόσεξα τα χείλη του να λεν διάφορα.
Προσπαθώντας όσο μπορούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου (εκπαιδευμένος γαρ) λέγοντας του χαμογελαστά..<<ηρέμησε άνθρωπε μου, θα μας σκοτώσεις >> και συνέχισα τον δρόμο μου. Ο βιαστικός οδηγός παρκάρει ακριβώς στο σημείο που θα με <<πατούσε>>, τραβάει εκνευρισμένος το χειρόφρενο και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο μου ζητάει και τα ρέστα λέγοντας <<ποιον θα πεις ηρέμησε ρε…. που δεν βλέπετε που πάτε και μην μου σηκώνεις εμένα τη φωνή, σου έκανα σινιάλο και με έγραψες και θα… και… και… >>.
Ξαφνικά ξέχασα κι εγώ τον πολιτισμό μου, γύρισαν τα μυαλά μου και για να επικοινωνήσω μαζί του τον πλησίασα σε απόσταση αναπνοής , κατέβηκα στο δικό του επίπεδο αρχίζοντας τον στα <<γαλλικά>>(τσάμπα η εκπαίδευση που είχα για αυτοέλεγχο και αυτοπειθαρχία) Ως δια μαγείας όμως με κατάλαβε ο δύστροπος οδηγός και μαζεύτηκε ψελλίζοντας ευγενικά τα δικά του.
Αυτό συνετέλεσε να καλμάρω τα δικά μου νεύρα και να συνεχίσω τον δρόμο μου, σκεπτόμενος ότι ίσως και αυτός να έχει τα δικά του προβλήματα και στενοχώριες, ίσως να έχει οικονομικά ζόρια ,ίσως να έχασε τη δουλειά του …ίσως …ίσως… και ότι σ αυτούς τους δύσκολους καιρούς θα πρέπει όλοι να γίνουμε ποιο ανεκτικοί και επιβάλλεται να φερόμαστε ποιο πολιτισμένα. Δεν θα μας τρελάνουν κιόλα!!!!