Δεκατρείς Αυγούστου,κατακαλόκαιρο .Η θερμοκρασία στο κόκκινο. Δεν είσαι κάτοχος Ι.Χ. και χρησιμοποιείς για τη μετακίνηση σου τις αστικές συγκοινωνίες της πόλης σου. Περιμένεις δέκα λεπτά στη στάση.
Η μεσήλικη κυρία δίπλα σου έχει την μάσκα στο πρόσωπο και ανασαίνει βαριά. Ο νεαρός έχει ελεύθερη τη μύτη και ασχολείται με το κινητό του.
Περνούν ακόμα πέντε λεπτά και έρχονται ακόμα δύο επιβάτες. Από πάνω το πλέξι γκλάς ανάβει και σε ψήνει Τα μάτια όλων στραμμένα αριστερά στο βάθος του δρόμου μήπως και φανεί το αστικό.
Περνούν ακόμα δέκα λεπτά και το αστικό άφαντο. Αρχίζει η εκνευριστική μουρμούρα για τον ΟΑΣΘ, για την Κυβέρνηση, για τους Δημάρχους, μπλέκονται στη μέση και τα κομματικά και το κλίμα βαραίνει.
Κοιτάζω κάθιδρος τους επιβάτες και προσπαθώ να μείνω αμέτοχος και ψύχραιμος.
Μισή ώρα στη στάση και τα νεύρα όλων <<τσατάλια>>. Επί τέλους στο βάθος του δρόμου διακρίνεται το αστικό. Σταματά η μουρμούρα και όλοι παίρνουμε θέση για να επιβιβαστούμε φορώντας τις μάσκες μας.
Κοιτάζω γύρω μου και υπολογίζω στα γρήγορα οχτώ με εννιά συνεπιβάτες. Σταματώντας το αστικό αντιλαμβάνομαι ότι είναι σχεδόν γεμάτο. Αμέσως λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Τι πας να κάνεις
Παναγιώτη, σκέφτηκα, που πας να μπεις! Με τον κορονοιό να είναι σε έξαρση είναι
σκέτη τρέλα να αναλάβεις το ρίσκο να στριμωχτείς στο αστικό.Ποια απόσταση να τηρήσεις και πως να αποφύγεις τις επαφές με τους συνεπιβάτες!
Τελευταία στιγμή έκανα πίσω και δεν επιβιβάστηκα. Δεν ξέρω αν είμαι δειλός ή προνοητικός. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαι πολύ εκνευρισμένος με αυτούς που παίρνουν τα μέτρα και διυλίζουν τον κώνωπα καταπίνοντας την κάμηλο.
Για ποια πρόληψη συζητάμε!!!!!
