Βόλτα στην παραλία της Νέας Κρήνης.

 

Η Νέα Κρήνη είναι ίσως η μοναδική περιοχή του δήμου Καλαμαριάς που υπάρχουν εγκαταλειμμένα στη μοίρα τους κτίρια, που από στολίδια του παρελθόντος κατάντησαν <<οπτικοί ρύποι>> του σήμερα.

 

Η παραλία της Νέας Κρήνης συνεχίζει παρ όλα αυτά να είναι ένα όμορφο μέρος και να προσελκύει επισκέπτες που αγαπούν την θάλασσα.

 

Αυτή η συναρπαστική εγγύτητα με το υδάτινο στοιχείο έχει καθορίσει εν πολλοίς την ιστορική της εξέλιξη. Μέσα από αυτή τη θάλασσα ήρθαν με βάρκες οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, και εξακολουθεί να αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό της ταυτότητάς της. 

 

Μια μεσημεριανή βόλτα κατά μήκος της ακτής αρκεί για να σου φτιάξει τη διάθεση. Και αυτή η διπλή αίσθηση, που από τη μία επικρατεί ασήκωτη ησυχία και από την άλλη ακούς ασταμάτητο τον γάργαρο ρυθμό της ζωής, δηλαδή τα λαχανητά όσων τρέχουν, τα κουσκούσια από τις παρέες στα παγκάκια, τις ρόδες των ποδηλάτων, χαρίζει στην περπατάδα μια κινηματογραφική διάσταση.

 

Είμαι κοντά στο αγαπημένο μου σημείο, στο φυσικό λιμάνι που κρύβεται απέναντι από το εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο «Παναγία». Διασχίζω το πάρκο Ιωάννου Κρίνου, θαυμάζω το κυκλαδίτικο παρεκκλήσι με τον μπλε τρούλο του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου εκ Κρήνης, που συνδέει τους Κρηνιώτες με τις ρίζες τους, και φτάνω μπροστά σε παρατημένες ψαρόβαρκες.

Μία φέρει το όνομα «Κόρη των Κυμάτων». Η Νέα Κρήνη σκέφτομαι, αυτή που γεννήθηκε από τα κύματα των προσφύγων. Κοιτάζω γύρω, παίρνω μια βαθιά ανάσα. Μια απόκοσμη ησυχία, ακούγονται μόνο οι γλάροι.

Απέναντι μου, δίπλα στο πέτρινο κτίριο που στεγάζει τον πολιτιστικό σύλλογο Μικρασιατών και τον αλιευτικό σύλλογο, άλλο ένα ερειπωμένο αρχοντικό μου χαλάει την όμορφη διάθεση.

 

Χαμηλώνω ρυθμό, προσεγγίζω τη «μύτη» που σχηματίζει η ακτή, διαγώνια από την ταβέρνα «Χάρκας». 

 

Νομίζω ότι είμαι μόνος μου, εδώ στην άκρη της ξεχασμένης ζωής. Δεν είμαι. Ένας πατέρας μαθαίνει ποδήλατο στον γιο του. 

 

Η ζωή που επιμένει. Γυρίζω πίσω, ανεβαίνω μια ανηφόρα περίπου εκατό μέτρων και καταλήγω στη «Ρέμβη». 

 

Στον τερματισμό, άλλο ένα μισογκρεμισμένο αρχοντικό με πυργίσκο και μικρά μπαλκόνια.

 

 

 Οι μνήμες που δεν λένε να ησυχάσουν!

 

<<Επεξεργασμένο απόσπασμα από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ>>